ز دست کوته خود زیر بارم – که از بالابلندان شرمسارم
مگر زنجیر مویی گیردم دست – وگر نه سر به شیدایی برآرم
ز چشم من بپرس اوضاع گردون – که شب تا روز اختر می‌شمارم
بدین شکرانه می‌بوسم لب جام – که کرد آگه ز راز روزگارم
اگر گفتم دعای می فروشان – چه باشد حق نعمت می‌گزارم
من از بازوی خود دارم بسی شکر – که زور مردم آزاری ندارم
سری دارم چو حافظ مست لیکن – به لطف آن سری امیدوارم